mércores, 4 de xuño de 2014

RENACIMIENTO:

Pintura:

http://lh5.ggpht.com/-8rTW6EVVxRA/SXKhqEBatrI/AAAAAAAB3wg/y7nxo_9_0qU/Raphael%25252C%252520Sixtusi%252520Madonna%252520%252528r%2525C3%2525A9szlet%252529.jpg?imgmax=640
Rafael, Sixtusi Madonna (részlet)
La escogi porque los tres personajes que aparecen en ella forman un triangulo.

Sandro Botticelli, Los tres milagros de San Cenobio


 La escogi  porque me llamo la atención al ver tanto movimiento.

Escultura:


Miguel Angel, Moises
La escogi porque me parecia muy lograda
Felipe Bigarny, Virgen con niño.
La escogi por los plieges de la ropa y los ojos.

Obras arquitectonicas:



Una catedral increíble.
catedral Santa María del Fiore

Santa Maria della Consolazione
Las escogi porque aunque son una iglesia gotica y la otra romanica son blancas las dos.



BARROCO:

Pintura:

Young Girl Weeping for her Dead Bird
Juan Carlos Boveri, Young girl weeping for her dead bird.

Louis, Comida de campesinos.
Las escogi porque como se solia retratar a nobles, me llamo la atención que hicieran una pintura sobre campesinos.

Escultura:

Gian Lorenzo Bernini, Extasis de Santa Teresa.

Bernini, Rapto de Proserpina



Las escogi porque Bernini tiene una forma diferente de lograr vida para los personajes de sus obras.


Obras arquitectonicas:

Basilica de San Pedro.

Sacristía de la Cartuja, Granada.
Las escogi por su estilo muy recalcado propio del Barroco.

NEOCLASICISMO:

Pintura:

El quitasol
Francisco de Goya y Lucientes, El quitasol
Madame Recamier. Pintura neoclásica de François Gérard,
François Gerard, Madame Recaimer.

Las escogí por su estilo colorido y alegre propio del neoclasicismo.

Escultura:


José piquer. «Infante muerto». Museo Nacional del Romanticismo, Madrid © Ministerio de Cultura
José piquer, Infante muerto.








venres, 21 de marzo de 2014

COMENTARIO DE TEXTO DE "SI EL HOMBRE PUDIERA DECIR" DE LUIS CERNUDA

"1. Si el hombre pudiera decir lo que ama,
si el hombre pudiera levantar su amor por el cielo
como una nube en la luz;
2. Si como muros que se derrumban,
para saludar la verdad erguida en medio
pudiera derrumbar su cuerpo,
3. que no se llama gloria, fortuna o ambicion,
si no amor o deseo.
4. Yo seria aquel que imaginaba
aquel que con su lengua, sus ojos y sus manos
proclama ante los hombres la verdad ignorada,
la verdad de su amor verdadero.
5. Libertad no conozco 
si no la libertad de estar preso en alguien.
Cuyo nombre no puedo oir sin escalofrio.
6. Alguien por quien me olvido de esta existencia mezquina.
Por quien el día y la noche son para mi lo que quiera,
y mi cuerpo y espiritu flotan en su cuerpo y espiritu
como leños perdidos que el mar anega o levanta
libremente, con la libertad del amor,
la unica libertad que me exalta,
la unica libertad porque muero.
7. Tu justificas mi existencia:
si no te conozco no he vivido;
si muero sin conocerte, no muero, porque no he vivido."
 
 
 
 
 
1- El protagonista no puede decir de quien esta enamorado porque lo verian con malos ojos.
2- Desearia ser capaz de derrumbar la barrera entre el y el resto del mundo.
3- Él no finge que está enamorado para ganar fama. Lo que siente es real.
4- Aunque sea un amor prohibido él quiere contarle a todo el mundo para intentar que abran los ojos y lo acepten.
5- Esta preso de su amor y cada vez que alguien habla de su amor no puede evitar emocionarse.
6- Cada vez que esta con la persona que ama el mundo es de color de rosa y no le importa cuando y como sea. Y haría cualquier cosa y daría cualquier cosa por mantener vivo ese amor aun en la adversidad.
7- El protagonista le habla a su enamorado diciéndole que su vida sin su compañia no seria lo mismo.   

COMENTARIO DE TEXTO DA CANTIGA DE AMIGO "ONDAS DO MAR DE VIGO" DE MARTIN CODAX

Esta cantiga de amigo pertencelle a Martin Codax do seculo XIII
Codax foi, probablemente, da cidade de Vigo. A cantiga pertence ao pergamino Vindel.
A idea principal e a desesperación dunha moza que fai moito que non ve ao seu amigo.
Pódese dividir a cantiga en duas partes:
Do verso 1 ao 6 a moza pregúntalle ao mar se viu ao seu amigo.
Do verso 7 ao 12 a moza confésalle ao mar que está namorada del e que esta moi preocupada.
O poema ten un recurso literario que e que a moza protagonista contalle os seus pesares ao mar a pesar de que este non a escoita e non lle vai responder.
Ademais tamen se poden atopar paralelismos na maioria dos versos o que provoca un ritmo lento porque reflexa a angustia da protagonista de tanto esperar ao seu amado.
En conclusión: A muller protagonista precisa axiña de ter un confidente que non lle diga que non ao seu amor. E por falta dese tipo de xente fala co mar, animado e inanimado a vez. Faille compaña, pero sen expresar a súa opinión contraria ao sentimento.

sábado, 1 de febreiro de 2014

ALEMANIA

La parte de Europa que me gustaria visitar es Alemania. Alemania es un lugar donde se pueden encontrar muchos monumentos, pero yo tengo muy claros los que me interesan ver de verdad y los que me conformo con ver en fotos.
El primer lugar de Alemania donde quiero estar es Berlin, su capital.
Alli, aparte de los escombros del famoso muro de Berlin, en estas fotos: 

Una parte del muro de Berlin en la actualidad.
Muro de Berlin en el pasado


Tambien se puede encontrar el monumento del Holocausto, dedicado a los judios caidos durante el fascismo:


Cada baldosa de cemento en forma de ataud esta dedicada a un judio muerto bajo las ordenes de Hitler. No fueron precisamente pocos ¿verdad?
Con todo ya es ironia que el abandonado hospital militar Beelitz, donde Hitler fue salvado de la muerte cuando era soldado raso, este en perfecto estado todavia.





Vale, no esta perfecto perfecto, pero mas o menos. Olvidando ese pequeño detalle, Beelitz es un lugar visitable del que se puede disfrutar.
En Berlin también se encuentra la isla de los museos (no la isla del museo, como la suelen llamar.) 
 


Se pueden decir muchas cosas sobre cada uno de los museos que forman esta isla pero para no entrar en detalles innecesarios, su nombre lo dice todo.
Ahora salimos de Berlin y nos dirigimos a Legoland, el museo de lego en Alemania.
Hay muchos otros Legoland repartidos por el mundo, pero quiero ver el de Alemania y solo el de Alemania. Llamadlo capricho, por que es exactamente eso.


  








 



Dejamos Legoland para adentrarnos en un pequeño lugar de Alemania que aparentemente no llama la atención pero que a mi si me gustaría visitar. Incluso si tuviera que dejar de lado los otros lugares ya mencionados. 
Os hablo de Ditzingen.

 

No es un lugar de renombre, tampoco tiene monumentos ni nada que te haga decir "Ahhh". Es un lugar normal y corriente, una provincia Alemana mas... pero si nos centramos solo en lo majestuoso de un lugar no lo disfrutamos de verdad. Como todo en este mundo Alemania tiene sus mas y sus menos, pero sus menos pueden ser mas dependiendo de como lo mires.     



   

       
Es lindo a su manera para cualquiera, pero para mi es la mejor parte de Alemania aunque no sea tan vistosa como otras. La quiero solo un poquito menos que a mi hogar y si de verdad pueda estar allí algún día seria inmensamente feliz.


La razón la puedo, pero no la quiero dar, simplemente es importante para mí y listos.
Con esto doy finalizado mi "tour" perfecto por Alemania pero no puedo pasar hablando de Alemania sin al menos recopilar algunas imágenes de sus fantásticos castillos.
Ansbach
 

Nuremberg

 
Bamberg

 Coburg

 
 Kulmbach
 

Bayreuth

Prag

Y como todos estos muchisimos más. (Cada cual más espectacular y tan lindos como los que se ven en los cuentos.)








luns, 16 de decembro de 2013

Ela ten os ollos verdes escuros, tanto que parecen grises.
Ten pequénas bolsas por debaíxo dos ollos e enrugas aos lados producto da sua sonrisa, notase que forzada porque os ollos non teñen a forma de alguén feliz.
Ten o nariz algo marcada e aquilina anda que non chama a atención.
As suas meiselas marcadas estan sonrosadas a causa da fina, ainda que visible, capa de maquillaxe. Os seus beizos tamen son rosados, ainda que dun ton mais escuro, como o das frambuesas. E dificil dicir se e a sua cor natural ou estan tamen pintados ao igual que as meixelas.
A sua dentadura e branca e aliñada. A sua cara ten forma acorazonada. Ten as cellas finas e algo arqueadas ao final.
O seu cabelo e liso e castaño, ainda que as suas puntas son onduladas. Un efecto do peiteado excesivo.
Ela, en todo o seu contorno, inspira confianza ainda que non baixas a garda por que os seus ollos son os tipicos dunha persoa que garda segredos.

venres, 13 de decembro de 2013

Genta, personaxe de "O detective Conan"

Genta e un neno enano con forma de borrador de tipex seco. Ten a cabeza en forma de punta, moi pequena en comparacion coa sua barriga. Ten os pes gordos e redondos.
Basicamente, o seu fisico basase en duas bolas para os pes, unha mais grande para a barriga e despois unha punta de frecha para a cabeza.
Non ten pescozo e, as veces, preguntome como e que non caelle a cabeza por que esta claro que a sua cachola non a sosten porque non a usa nunca e nesa cabeza de punta non cabe unha cachola normal.
Ten unha calva na cabeza, e posible que por ali escaparaselle o sentido comun, porque fai cada unha...
O seu xantar favorito e o arroz con anguilas. Sempre esta comendo iso. Mira as anguilas coma se estivese namorado, ao mellor e asi e como non entende nada do amor comeseas.
E moi posible que a sua ampla degustacion de anguilas o que o faga parecer tan electrico. A minima provocación comeza a correr en circulos, cansase nun intre porque a sua complexion non e a adecuada para correr.
Soen chamalo o neno lapis por razóns que se entenden. E bastante plasta e bruto. Non ten outra cousa para divertirse mais que meterse cos outros nenos e finxir ser detective.

venres, 29 de novembro de 2013

Ao lonxe, detrás do campo de fútbol, esta o monte con súas arbores completamente pintado de verde; salpicado de casas de duas plantas de cores variados. O ceo vese nubrado pola cantidade de nubes nada encapotadas.
Nalguns puntos pode verse o azul claro do ceo, parece pintado con pintura aguada.
Mais cerca, esta a rexa do campo de fútbol do instituto e parece que o paixase este entre rexas. Parece un símbolo indirecto que me recorda a contaminación e o feito de que a xuventude da miña idade non se fixa nela polos videoxogos e esas cousas... ao menos iso e o que os adultos din.
Notase que as casas están agrupadas en pequenos grupos que vistos dende mais lonxe parecerian pequenos pobos.
Hai monte ata onde alcanza a vista e en todas as direccións. Se o vira alguén un tanto paranoico creería que os arbores o teñen rodeado.
Recoñezo os edificios mais cercanos que fanme pensar en marcharme pero ata mais tarde non podo. Todas as casas están unidas por estradas invisibles dende onde eu estou pero que se percebe onde esta cada unha.
Aínda que non se mira, hai un castro non moi lonxe e preguntome que andarian a pensar os que vivían alí da actualidade.
Vexo aos meus compañeiros de vez en cando, nótaselles na cara que estan un pouco perdidos e, como eu, estan dispostos a escribir calquera cousa.
Aparece un can nun momento e ao outro xa non esta a profesora. Eu paso e sigo con meus pensamentos verdes que provoca-me a paixase mentres escribo sen darme conta.
Comeza a aparecer o sol e fixome de verdade na finca que teño diante. E que de tanto mirar ao horizonte as veces non nos fixamos do que temos diante... linda metafora, e mo dixo a natureza con so mirar.
Escoito ao lonxe as risas dos meus compañeiros, segue sen importarme, agora so me interesan meus pensamentos e todo o que podo percibir.
Oigo unha maquina, non sei o que estara facendo quen a usa nin que maquina e, pero imaxino a un home con unha serra cortando arbores, non me gusta. Prefiro pensar noutra cousa.
Agora percibo pasos, meus compañeiros acheganse liderados pola profesora, e o momento de irse e eu teño que apurar para acabar.
¡Menudo corte de onda!

venres, 15 de novembro de 2013

A volta ao mundo en oitenta días:
Teño que ler este libro para este trimestre. Algúns capítulos lémolos na casa (a profesora de Ámbito-sociolinguístico nos pon unha fecha limite para ler dende tal capitulo a tal outro) e outros capítulos, normalmente un ou dous lémolos na clase.

A min gústame ler pero a impresión total do libro e que non me gusta. Non por que sexa malo ou por que sexa un clásico, por que os libros clásicos gústanme. E que o libro non se adapta aos meus gustos.
Ningún dos libros de Xulio Verne gústanme por que todos son demasiado realistas. O único libro del que "gústame" mais ou menos e viaxe ao centro da terra. Pode que na súa época foxen moi fantasiosos, pero agora xa non.
O que a min gústanme son as historias imposibles, non as que se poidan lograr na realidade, por que para iso, quédome na realidade e non leo un libro.

Como e lectura obrigatoria o leo ata entendelo, o cal e sempre por non tiven que volver ler nada.
O mais interesante son as "ocurrencias" dun dos personaxes do libro. Pasepartout ou Picaporte segundo a tradución, feito que me fai graza a verdade. O resto do libro en si non me chama a atención, seguramente podería explotar un continente enteiro na historia e eu seguiría igual.

Ademais, un libro no que os protagonista son adultos para min e os meus gustos non merecen a pena, ten que pasar algo verdadeiramente interesante e lento para que me enganche. Un exemplo de libro clásico que me gusta e "O conde de Montecristo", que non ten nada que ver coa volta ao mundo.

Ademais, fai algúns anos vin unhas cantas películas do libro pero nunca as terminaba por que aburríame, vou mais adiante no libro ao que cheguei en calqueira película. (Vou no quince.)

O bo que ten e que lese rápido e os capítulos son cortos (xa que estou acostumada a ler libros de unhas trinta paxinas cada capitulo so por entretemento.)

Pero vou seguir lendo ata o final por que e o que teño que facer. Aínda que se non foxe obrigatorio non o lería.
Resumo dos últimos quince dias:

Non hai moito que contar. Exercicios en clase, deberes, exames. O Martes tiven exame de Inglés e hoxe as duas ultimas horas exame de Bioloxía.
Para este fin de semana teño que facer dous traballos para o Luns.
Un de socio-linguistico sobre facer unha volta ao mundo. Non o libro, ainda que o teño que ler (non entro en detalles)
O outro e un traballo de Cientifico-tecnico (E a primeira vez que falo desta asignatúra, aínda que e a que mais me costa.)
E un traballo en grupo con outro compañeiro de clase. Pero vou fiarme del para que el faga a sua parte na fin de semana e o Luns o xuntamos os dous por que estiben toda a semana ocupara preparando o exame de Bioloxia, aínda que tería mais tempo se non foxe a clases particulares e a profesora non me mandara deberes, nin que no tivera suficiente cos deberes de clase.
Agora que falo de traballos o outro fin de semana tamen fixen un traballo de Ambito-cientifico sobre facer experimentos, a verdade e que paseino ven facendoo pero resta tempo.
A partir do Luns teño que facer un horario de clases por que no lo mandou a tutóra. Non sei como se apañaran outros pero para min e unha tarefa imposible por que non podo saber o Luns os deberes que me mandaran o Martes ¿Non? Terei que pensar en algo, aínda que xa me veso cambiando o dichóso horario cada día.